Αν μπούνε κάτω τα μαθηματικά, τα 800 ευρώ μέχρι 30/4/2020 πρακτικά σημαίνει αμοιβή δύο μηνών, "ζεστό χρήμα" που γκρινιάζουν οι μεγαλοδικηγόροι (που καθόλου δεν θα απέχουν από την λήψη του).
Το αξίζει άραγε ο ασκούμενος; Αξίζει να παίρνει 400 ευρώ, αμοιβή δηλαδή κατώτερη και από την χυδαιότητα του υποκατώτατου επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ..
Δεν δουλεύει; Όχι μόνο εργάζεται, πολλές φορές το ίδιο ή και σκληρότερα από τον "συνάδελφο" (βλ. αφεντικό του), αλλά και η απλήρωτη εργασία τόσων ετών συλλογικά κρατάει όρθιο τον κλάδο. Η εκμετάλλευση ενός ολόκληρου σώματος νέων ανθρώπων, γεμάτων όνειρα και ελπίδες, το οικονομικό και πρακτικό ξεζούμισμα στην δουλειά για 200 (στην επαρχία) και 400 ευρώ (στην Αθήνα) κράτησε οικονομικά κραταιό τον κλάδο. Από την εργασία αυτή, εκθετικά επωφελούνται τα μεγάλα γραφεία, που μπορούν να συγκεντρώνουν και ορισμένη ποσότητα εργασίας.
Δεν έχει ανάγκες; Μήπως δεν έχει ενοίκιο, ρεύμα, φαγητό να πληρώσει; Ας αφήσουμε τον ΕΦΚΑ, τις ασφαλιστικές εισφορές, ή ακόμα και την αναψυχή του. Ας αφήσουμε ακόμα και τα όνειρα να κάνει κανείς οικογένεια ή απλά να ζήσει με αξιοπρέπεια, να μην γυρίσει στο πατρικό σπίτι, στο παιδικό δωμάτιο. Πόσο κοστίζουν αυτα; Βάλαν κάτω τα τεφτέρια τους οι μεγαλοδικηγόροι μήπως; Μήπως δεν έχουν δικαίωμα για αυτά; Ποιός το αφαιρεί;
Δεν είναι κομμάτι αυτού του κλάδου; Αυτοί που μιλάνε για την υπεράσπιση των συλλογικών συμφερόντων, βλέπουν τους ασκούμενους ως δικηγόρους συναδέλφους, που πρέπει να διεκδικήσουμε την εξίσωση, ή μήπως ως απλά πεδίο άσκησης μικροπολιτικών συμφερόντων; Και δεν καταλαβαίνουν ορισμένοι, γιατί κανέναν δεν εκφράζουν οι υπογραφές που συλλέγει ο κάθε Σύμβουλος του ΔΣ, αλλά πολύ περισσότερο μετράνε οι πρωτοβουλίες που λαμβάνονται μέσα απο τις γραμμές τους. Όσοι βιώνουν, επικοινωνούν με την ίδια γλώσσα.
Δεν οργανώνεται το σώμα, κινείται μόνο για τα λεφτά, όταν το συμφέρει;
Αλήθεια, ποιός διαπαιδαγώγησε μυαλά και κορμιά στην εξόντωση, τον εξευτελισμό, την υποτίμηση, το σκύψε το κεφάλι, γιατί "αύριο θα'ναι καλύτερα"; Ποιοί ήταν αυτοί που γελάγαν στα ΔΣ στις διεκδικήσεις ασκουμένων, που με κάθε τρόπο τους φιμώναν, ή διαστρέβλωναν τα αιτήματα τους, ή με κάθε τρόπο τους εργαλειοποιούσαν για την δική τους ανέλιξη;
Τα ξέρει το σώμα πλέον. Τα έμαθε, και τους έμαθε έναν εναν. Όσοι μείναμε, πλέον αντιλαμβανόμαστε ότι δεν υπάρχει χώρος για ανόητες μικροπολιτικές: έρχονται εποχές πάλης για την επιβίωση.
Έχουμε προετοιμαστεί. Εδώ και μερικά χρόνια οργανωνόμαστε. Εμφανιστήκαμε στο Συνέδριο στις Σέρρες δυναμικά, όταν συζητιόταν η άσκηση, και οι Ενώσεις δεν πίστευαν στην δύναμη του Σώματος. Διεκδικούμε συνεχώς την ορατότητα μας: πλέον γίναμε ορατοί, με 1100 υπογραφές σε 40 ώρες. Μέσα σε αυτές τις ώρες, όλες οι Διοικήσεις Συμβουλίων και Ενώσεων ξεσκίστηκαν να παλέψουν για τα συμφέροντα μας.
Καλώς. Ας κρατήσουν αυτήν την φόρα για όλα τα σενάρια. Αλλιώς, εξαρχής ας μας πούν ότι δεν αξίζουμε, ότι δεν είμαστε δικηγόροι, ότι δεν είμαστε εργαζόμενοι, ότι δεν είμαστε άνθρωποι με ανάγκες.
Και εμείς θα λέμε συνεχώς ο ένας στον άλλον, όσο τους βλέπουμε, τους μετράμε, μετράμε εαυτούς, και αντιλαμβανόμαστε τα βήματα που συνεχώς καταγράφουμε στην συλλογική οργάνωση και δράση μας:
Αξίζουμε, δουλεύουμε, έχουμε ανάγκες.
Δεν μας αξίζει η ανεργία - Δεν βγαίνουμε με 400 ευρω.
Τα διεκδικούμε ως αυτονόητα. Κρατάμε στις πλάτες μας τον κλάδο.
Δικαιούμαστε το βοήθημα όσο κάθε συνάδελφος εργαζόμενος και δικήγορος. Γιατί η άσκηση είναι εργασία, και συνεχώς θα αντλούμε τα δικαιώματα μας από αυτό το γεγονός, μέχρι να βρούνε την αξιοπρέπεια να το αναγνωρίσουν τυπικά, ή εμείς να αποκτήσουμε την ισχύ να επιβάλλουμε την άρση των ντροπιαστικών για το επάγγελμα διαχωρισμών.
ΝΑΙ ΤΟ ΑΞΙΖΟΥΜΕ: Να το πούμε στους εαυτούς μας θαρρετά!
Κίνηση ασκούμενων και Νέων Δικηγόρων
Το αξίζει άραγε ο ασκούμενος; Αξίζει να παίρνει 400 ευρώ, αμοιβή δηλαδή κατώτερη και από την χυδαιότητα του υποκατώτατου επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ..
Δεν δουλεύει; Όχι μόνο εργάζεται, πολλές φορές το ίδιο ή και σκληρότερα από τον "συνάδελφο" (βλ. αφεντικό του), αλλά και η απλήρωτη εργασία τόσων ετών συλλογικά κρατάει όρθιο τον κλάδο. Η εκμετάλλευση ενός ολόκληρου σώματος νέων ανθρώπων, γεμάτων όνειρα και ελπίδες, το οικονομικό και πρακτικό ξεζούμισμα στην δουλειά για 200 (στην επαρχία) και 400 ευρώ (στην Αθήνα) κράτησε οικονομικά κραταιό τον κλάδο. Από την εργασία αυτή, εκθετικά επωφελούνται τα μεγάλα γραφεία, που μπορούν να συγκεντρώνουν και ορισμένη ποσότητα εργασίας.
Δεν έχει ανάγκες; Μήπως δεν έχει ενοίκιο, ρεύμα, φαγητό να πληρώσει; Ας αφήσουμε τον ΕΦΚΑ, τις ασφαλιστικές εισφορές, ή ακόμα και την αναψυχή του. Ας αφήσουμε ακόμα και τα όνειρα να κάνει κανείς οικογένεια ή απλά να ζήσει με αξιοπρέπεια, να μην γυρίσει στο πατρικό σπίτι, στο παιδικό δωμάτιο. Πόσο κοστίζουν αυτα; Βάλαν κάτω τα τεφτέρια τους οι μεγαλοδικηγόροι μήπως; Μήπως δεν έχουν δικαίωμα για αυτά; Ποιός το αφαιρεί;
Δεν είναι κομμάτι αυτού του κλάδου; Αυτοί που μιλάνε για την υπεράσπιση των συλλογικών συμφερόντων, βλέπουν τους ασκούμενους ως δικηγόρους συναδέλφους, που πρέπει να διεκδικήσουμε την εξίσωση, ή μήπως ως απλά πεδίο άσκησης μικροπολιτικών συμφερόντων; Και δεν καταλαβαίνουν ορισμένοι, γιατί κανέναν δεν εκφράζουν οι υπογραφές που συλλέγει ο κάθε Σύμβουλος του ΔΣ, αλλά πολύ περισσότερο μετράνε οι πρωτοβουλίες που λαμβάνονται μέσα απο τις γραμμές τους. Όσοι βιώνουν, επικοινωνούν με την ίδια γλώσσα.
Δεν οργανώνεται το σώμα, κινείται μόνο για τα λεφτά, όταν το συμφέρει;
Αλήθεια, ποιός διαπαιδαγώγησε μυαλά και κορμιά στην εξόντωση, τον εξευτελισμό, την υποτίμηση, το σκύψε το κεφάλι, γιατί "αύριο θα'ναι καλύτερα"; Ποιοί ήταν αυτοί που γελάγαν στα ΔΣ στις διεκδικήσεις ασκουμένων, που με κάθε τρόπο τους φιμώναν, ή διαστρέβλωναν τα αιτήματα τους, ή με κάθε τρόπο τους εργαλειοποιούσαν για την δική τους ανέλιξη;
Τα ξέρει το σώμα πλέον. Τα έμαθε, και τους έμαθε έναν εναν. Όσοι μείναμε, πλέον αντιλαμβανόμαστε ότι δεν υπάρχει χώρος για ανόητες μικροπολιτικές: έρχονται εποχές πάλης για την επιβίωση.
Έχουμε προετοιμαστεί. Εδώ και μερικά χρόνια οργανωνόμαστε. Εμφανιστήκαμε στο Συνέδριο στις Σέρρες δυναμικά, όταν συζητιόταν η άσκηση, και οι Ενώσεις δεν πίστευαν στην δύναμη του Σώματος. Διεκδικούμε συνεχώς την ορατότητα μας: πλέον γίναμε ορατοί, με 1100 υπογραφές σε 40 ώρες. Μέσα σε αυτές τις ώρες, όλες οι Διοικήσεις Συμβουλίων και Ενώσεων ξεσκίστηκαν να παλέψουν για τα συμφέροντα μας.
Καλώς. Ας κρατήσουν αυτήν την φόρα για όλα τα σενάρια. Αλλιώς, εξαρχής ας μας πούν ότι δεν αξίζουμε, ότι δεν είμαστε δικηγόροι, ότι δεν είμαστε εργαζόμενοι, ότι δεν είμαστε άνθρωποι με ανάγκες.
Και εμείς θα λέμε συνεχώς ο ένας στον άλλον, όσο τους βλέπουμε, τους μετράμε, μετράμε εαυτούς, και αντιλαμβανόμαστε τα βήματα που συνεχώς καταγράφουμε στην συλλογική οργάνωση και δράση μας:
Αξίζουμε, δουλεύουμε, έχουμε ανάγκες.
Δεν μας αξίζει η ανεργία - Δεν βγαίνουμε με 400 ευρω.
Τα διεκδικούμε ως αυτονόητα. Κρατάμε στις πλάτες μας τον κλάδο.
Δικαιούμαστε το βοήθημα όσο κάθε συνάδελφος εργαζόμενος και δικήγορος. Γιατί η άσκηση είναι εργασία, και συνεχώς θα αντλούμε τα δικαιώματα μας από αυτό το γεγονός, μέχρι να βρούνε την αξιοπρέπεια να το αναγνωρίσουν τυπικά, ή εμείς να αποκτήσουμε την ισχύ να επιβάλλουμε την άρση των ντροπιαστικών για το επάγγελμα διαχωρισμών.
ΝΑΙ ΤΟ ΑΞΙΖΟΥΜΕ: Να το πούμε στους εαυτούς μας θαρρετά!
Κίνηση ασκούμενων και Νέων Δικηγόρων
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου