"Είμαστε όλα όσα κάνουμε για να αλλάξουμε αυτό που είμαστε" - Χαιρετισμός στο Σχολείο Φυλακών Διαβατών

(Η φράση ανήκει στον μεγάλο Εντουάρντο Γκαλεάνο) 
Εχθές βρεθήκαμε στο Σχολείο 2ης ευκαιρίας των Φυλακών Διαβατών, για την ετήσια γιορτή. Οι κρατούμενοι μαθαίνουν χρησιμα πράγματα, γλώσσες, μας παρουσίασαν θέατρο, εφημερίδα και ενα βιβλίο με ποιήματα και τυπώματα.  Στους ανθρώπους κρατούμενους μαθητές, το μέλος της Κίνησης Δ. Πλιακογιάννης, εκλεγμένος στο Δ.Σ. με την Εναλλακτική Πρωτοβουλία, απηύθυνε τον παρακάτω χαιρετισμό, εκ μέρους του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης.

"Θέλω να ευχαριστήσω για την πρόσκληση στην εκδήλωση σας. Θεωρώ ότι μας τιμά. Σαν Σύλλογος, προσπαθούμε να δείχνουμε την ηθική αλλά και πραγματική, την έμπρακτη στήριξη μας στο εγχείρημα του σχολείου της δεύτερης ευκαιρίας μέσα στις φυλακές. 

Και το κάνουμε γιατί, εμείς που δουλεύουμε όλη μέρα στην δικαιοσύνη, που είναι η δουλειά που βγάζουμε το ψωμί μας, ξέρουμε. 

Ξέρουμε τα προβλήματα. Ξέρουμε ότι πολλές φορές η δικαιοσύνη είναι τυφλή: 

τιμωρεί την κλοπή, αλλά δεν βλέπει την φτώχεια.

Τιμωρεί τη βιαιοπραγία, αλλά δεν βλέπει τον καθημερινό αποκλεισμό,  την συστηματική, καθημερινή βία στον διαφορετικό, τον φτωχό, αυτόν που δεν είχε τις ίδιες ευκαιρίες. Αυτόν που δεν άκουσε έναν καλό λόγο στην ζωή του. 

Τιμωρεί το να μπεις παράνομα στην χώρα, και να μην έχεις χαρτιά, αλλά δεν βλέπει τους πολέμους, τις καταστροφές. 

Ζητά να γίνει κανείς Άγιος, όταν ολόκληρη η ζωή του είναι αυτή του φτωχοδιαβόλου. 

Άλλες φορές, μάλιστα, η δικαιοσύνη αλληθωρίζει. Όταν την επηρεάζουν πράγματα έξω από την πράξη του κατηγορούμενου και την αξιολόγηση της. Από ποιά χώρα είναι, πόσο μορφωμένος είναι, όταν κοιτάει μόνο τι ποινικό μητρώο έχει.. 

Και φυσικά, δεν έχουν όλοι τον ίδιο πλούτο, διασυνδέσεις, το καθαρό μητρώο, τον σύννομο βίο, όπως δεν είναι όλοι ξένοι ή διαφορετικοί. Οι ίδιοι νόμοι δεν εφαρμόζονται το ίδιο σε όλους κάποιες φορές. 

Αυτός είναι ο λόγος, που η δικαιοσύνη για εμάς είναι μία διαρκής μάχη, σε ανηφοριά. Υπάρχουν αποφάσεις που τιμούν την δικαιοσύνη. Δεν είναι δεδομένες, αλλά αποτέλεσμα αυτής της μάχης.

Μία μάχη δίνετε και εσείς. Και πολλές φορές, άνιση μάχη. Γιατί κανείς δεν θα δει τι σας οδήγησε εδώ που σας οδήγησε, αλλά, αναπόφευκτα, θα σας βαρύνει η ταμπέλα του ανθρώπου που εγκλημάτισε. Του εγκληματία. Με ό,τι αυτή κουβαλάει στα μυαλά των ανθρώπων έξω από εδώ. Ο άδικος θάνατος ενός παιδιού της καλής κοινωνίας θα οδηγήσει σε τεράστια αντίδραση. Δεν γίνεται το ίδιο για αλλοδαπούς ή ανθρώπους με ποινικό μητρώο και περιθωριακή ζωή. Ο αγριανθρωπισμός δυστυχώς, θολώνει τα μάτια της κοινωνίας, και αυτό είναι επίσης αποτέλεσμα της φτώχειας. Μια κοινωνία που δεν φοβάται το μέλλον της είναι πολύ γενναιόδωρη, ενώ μία κοινωνία που φοβάται διαρκώς είναι πολύ σκληρή. 

Το έγκλημα είναι η φωτογραφία μίας στιγμής. Η φωτογραφία όμως δεν είναι το ίδιο με τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος αλλάζει, δεν μένει ποτέ ίδιος. 

Αξίζει αυτή η μάχη; Να είμαι εγώ, και όχι η φωτογραφία; Υπάρχει ο δρόμος να αποδεχτείς μέσα σου την ταμπέλα, να πεις αυτό ΕΙΜΑΙ, να δεχτείς αδιαμαρτύρητα μία ζωή, που πλέον την ορίζει η εικόνα των άλλων για εσένα. Να γίνεις η φωτογραφία μίας λάθος ή κακής επιλογής.

Ο άλλος δρόμος, είναι να μην τα παρατάμε. Να μην σβήνουμε την ζωή μας για ένα λάθος. Δεν είμαστε ό,τι κάναμε μία φορά. Είμαστε, αυτό που συνέχεια κάνουμε, για να αλλάξουμε αυτό που είμαστε. Σημασία έχει να δίνουμε την μάχη.

Το σχολείο δίνει εργαλεία για αυτήν την μάχη. Προφανώς, κάποιοι μπορούν ακόμα και να πάρουν πολύ καλή μόρφωση από αυτό, να σπουδάσουν μετά και ούτω καθεξής. Όμως, δεν έγινε το σχολείο μόνο για αυτό. Έγινε για να δίνει εργαλεία που δεν έδωσε κανείς ίσως έξω. Έγινε για να ακούσουμε κάποιον καλό λόγο. Για να πιστέψουμε στον εαυτό μας και να του δώσουμε την δεύτερη ευκαιρία. Σε αυτήν την δύσκολη συνθήκη που βιώνετε να υπάρχει κάτι που να δίνει λίγο φως.

Ένας μεγάλος φιλόσοφος είχε πει "Εκεί που ανοίγει ένα σχολείο, κλείνει μία φυλακή". Εδώ, μέσα στην φυλακή άνοιξε σχολείο, και ελπίζουμε να κάνει καλό σε εσάς πρώτα, και στην κοινωνία ολόκληρη, να συνεισφέρει σε ένα κόσμο με λιγότερες φυλακές, λιγότερους φυλακισμένους ανθρώπους και περισσότερη πραγματική ισότητα και δικαιοσύνη.

Ευχαριστώ"

Για ευνόητους λόγους, δεν είχαμε κινητά τηλέφωνα. Η επαφή με αυτούς τους ανθρώπους ήταν κάτι όμορφο, ένας μάλιστα μαθητής σήμερα αποφυλακίζονταν.