Σκέψεις για μια εβδομάδα ενός «ασκούμενου» δικηγόρου. Του Σ.Α.

Διάθεση εξομολογητική. Εξομολόγηση σε ένα άγνωστο κοινό, που ευελπιστώ ότι δε θα με θεωρήσει τρελό. Λόγια σκορπισμένα τυχαία και συνειρμικά. Μια διέξοδος από την αυστηρότητα και την τυπικότητα των δικογράφων που συντάσσω. Ή μάλλον των υποδειγμάτων του ασκούντος δικηγόρου μου, που προσαρμόζω. Θα προσπαθήσω όμως, νοερό κοινό μου, να γίνω λίγο κατανοητός.

Διανύω το γνωστό μας δεκαοκτάμηνο «άσκησης». Και θα συνεχίσω να χρησιμοποιώ εισαγωγικά, αγκύλες και παρενθέσεις, όταν αναφέρομαι στην περίοδο αυτή ενός αποφοίτου Νομικής Σχολής. Ο ασκών δικηγόρος μου απουσιάζει, έχει πάει, βλέπετε, διακοπές. Λονδίνο νομίζω. Είμαι ακόμα μια φορά μόνος στο γραφείο. Οι προθεσμίες τρέχουν, συντάσσω δικόγραφα, μιλάω με τους πελάτες, τους εξυπηρετώ, πηγαίνω στις υπηρεσίες και τελειώνω τη δουλειά. Και πληρώνομαι. Βασικά στέλνω μήνυμα στο δικηγόρο μου και τον ρωτάω πόσο να πληρωθώ. Και πληρώνομαι. Βάζω στο φακελάκι ημερομηνία, σημειώνω τον πελάτη και το λόγο που πληρώθηκα. Άσκηση είναι θα περάσει, σκέφτομαι.

Επιστρέφω στο σπίτι. Θέλω κι εγώ να πάω στο Λονδίνο. Αλλά δεν εργάζομαι για να βγάζω λεφτά, «ασκούμαι». Αλλά δεν το νιώθω έτσι, βλέπω ότι η «άσκησή» μου σημαίνει χρήματα. Σημαίνει κέρδος. Μα δεν έχω την εμπειρία, πρέπει να κάνω άσκηση, μου λείπει η εμπειρία, είναι τόσα που δε γνωρίζω. Θα αρκεστώ στα 300 ευρώ. Εξάλλου με τους γονείς μου μένω. Θα αρκεστώ. Σιδερωμένο παντελόνι, καθαρό πουκάμισο και λίγο άρωμα. Είμαι μικρός για σακάκι; Έχω ένα από την ορκωμοσία μου κι ένα από τον γάμο του αδελφού μου. Θα τα βάλω κάποια μέρα, αλλά όχι σήμερα, βιάζομαι. Φτάνω στα δικαστήρια με τους φακέλους, που έχω ήδη πάει από την προηγούμενη μέρα. Δεν έχω ιδέα για το τι ακριβώς πρέπει να κάνω. Αλλά θα το βρω, τις άλλες φορές πώς το βρήκα;

Θα ξεκινήσω από μια γραμματεία και βλέπουμε μετά. Έχει μέρες που θέλω να ασχοληθώ με αυτές τις υποθέσεις και σήμερα επιτέλους βρίσκω χρόνο. Βλέπω δύο συναδέλφους, φίλους του ασκούντος δικηγόρου μου. Τους ζητάω μια βοήθεια. Δεν ξέρουν να μου απαντήσουν. Τους ευχαριστώ κι ετοιμάζομαι να φύγω. Ο συνάδελφος, όμως, ξέρει με τι ασχολούμαστε στο γραφείο. Του έσκασε μια υπόθεση του αντικειμένου μας. Με ρωτάει. Γνωρίζω την απάντηση και πανευτυχής του απαντάω.

Η ευτυχία μου μετατρέπεται σε απογοήτευση. Μα οι περισσότεροι γνωρίζουν αυτά με τα οποία έχει τύχει να ασχοληθούν, δεν ξέρουν τα πάντα. Δεν είμαι τόσο χειρότερος. Δεν αξίζω ούτε τον κατώτατο; Δεν είμαι τόσο άχρηστος, δεν μπορεί. Μήπως, όμως, δε φταίω εγώ; Συμβαίνει στους περισσότερους Αλλά τι σημασία έχει αυτό; Αλλάζει; Αν με είχαν ανάγκη θα άλλαζε. Αν μας είχαν ανάγκη θα μπορούσε να αλλάξει.

...Αλλά, μήπως μας έχουν;