Γιατί οι δικαστικοί στη Ρόδο πρέπει να θυσιαστούν για την εικόνα της κυβέρνησης

Γιατί οι δικαστικοί στη Ρόδο πρέπει να θυσιαστούν για την εικόνα της κυβέρνησης

Η ωμή παρέμβαση της Προέδρου του Αρείου Πάγου για την κίνηση πειθαρχικής διαδικασίας απέναντι σε δικαστικούς λειτουργούς στην Ρόδο αποτελεί άλλη μία κίνηση εντυπωσιασμού. Οι κυβέρνηση των ταχυδαχτυλουργών της επικοινωνίας προσπαθεί να μετατρέψει την αδυναμία της δύναμη. Αξιοποιεί την διάχυτη δυσπιστία απέναντι στο δικαστικό σώμα, δικαιολογημένη ή μη, εντελώς επιλεκτικά, για να δείξει την εικόνα πως ο μηχανισμός κινείται, ακούει, διδάσκεται. Στη βορά των επικοινωνιακών παιχνιδιών, δικαστικοί λειτουργοί που εκτέλεσαν ευθυσυνείδητα τα καθήκοντα τους βρίσκονται υπό διωγμόν από την εκλεγμένη δικαστική ηγεσία.

Ταυτόχρονα, ο Ηγεμόνας δίνει και πάλι το πρόσταγμα στο επιχειρησιακό επιτελείο της των τηλεδικαστών του, λέγοντας πως "δεν υπάρχουν άβατα" και "νομιμότητα παντού". Ο πρωθυπουργός και πάλι κάνει δηλώσεις, οι οποίες όμως ήδη προδικάζουν το αποτέλεσμα, στοχοποιούν, στοχεύουν και πατούν την σκανδάλη. Όπως ακριβώς η δήλωση "δεν υπάρχει παράνομο φορτίο", η οποία ήταν το σύνθημα για να ξεκινήσει μία εκστρατεία λασπολογίας των γονέων ως "συνομωσιολόγους" από τους μισθωμένους των ΜΜΕ, η τωρινή φράση "νομιμότητα παντού", ειπωμένη στο συγκεκριμένο πλαίσιο μίας κίνησης πειθαρχικής δίωξης, νομιμοποιεί την ωμή παρέμβαση στο εσωτερικό της δικαιοσύνης, στοχοποιεί τους δικαστικούς λειτουργούς, βαφτίζει την πολιτειακή ανωμαλία νομιμότητα, ευχόμενος να υλοποιηθεί και.. παντού. Και όλα γίνονται, για την καλλιέργεια της εικόνας του κεφαλοκυνηγού της διαφθοράς, ο οποίος δίνει διαρκώς content στα πλήθη που πεινούν για κάποιας μορφής τιμωρία.

Ακόμα περισσότερο, η κίνηση της πειθαρχικής διαδικασίας αναδεικνύει μία ανείπωτη omerta στο εντός του δικαστικού σώματος. Δεν είναι μόνο ο κατασταλτικός πειθαρχικός έλεγχος, αλλά και το φόβητρο της επαγγελματικής εξέλιξης, η στοχοποίηση από τους μελλοντικές κριτές της υπηρεσιακής σου πορείας. Ο φόβος της εξάρτησης της επαγγελματικής ανέλιξης από την υπακοή στους ανωτέρους είναι ένα εξαιρετικό φίμωτρο που συνθλίβει συνειδήσεις εκτός αν επιλέξει αυτοβούλως τον δρόμο της απομάκρυνσης απο το αξίωμα. Το δίπολο, υπακοή και εξέλιξη ή άρνηση και προσωπικές συνέπειες είναι αμείλικτο και επιτακτικό, ειδικά στον βραχίονα της εξουσίας που χαρακτηρίζεται από την απουσία άμεσης λαϊκής νομιμοποίησης.

Η ύπαρξη ενός δικαστικού σώματος που λειτουργεί υπό τον διαρκή φόβο της διακοπής της επαγγελματικής ανέλιξης, υπό τον διαρκή έλεγχο της διορισμένης ανώτατης δικαστικής ηγεσίας και του ίδιου του τηλεδικαστή πρωθυπουργού, δεν αποτελεί ένδειξη νομιμότητας ούτε δημοκρατίας. Αποτελεί κανονικοποίηση της πολιτειακής εκτροπής.

Όπως ακριβώς υπογραμμίζει η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων:" Κατά τα λοιπά, η δικαστική κρίση,[...] δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να επισύρει πειθαρχική δίωξη του δικαστή που την εξέφερε. Σχετικοποίηση της αρχής αυτής, η οποία, με την εξαίρεση ανώμαλων πολιτειακών καταστάσεων, παγίως μέχρι σήμερα εφαρμόζεται, με το εν λόγω περιεχόμενο, από τα αρμόδια, εσωτερικά και διεθνή όργανα, θα έθετε σε σοβαρή διακινδύνευση την ύπαρξη του κράτους δικαίου και τη σταθερότητα της Δημοκρατίας.
Κατόπιν αυτών, παρακολουθούμε με ανησυχία φαινόμενα όπως η κίνηση της ανωτέρω πειθαρχικής διαδικασίας κατά δικαστικών λειτουργών για τη δικαιοδοτική τους κρίση, καθώς μάλιστα δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στη χώρα μας. " (υπογράμμιση δική μας)

Μία ευάλωτη κυβέρνηση σε αμοκ εκτροπής

Τα παραπανώ δεν αποτελούν τίποτα λιγότερο από ομολογία ενοχής και αδυναμίας μίας ευάλωτης κυβέρνησης. Μίας κυβέρνησης, που σε τίποτα άλλο δεν μπορεί να προσφύγει, από την πολιτειακή ανωμαλία και την αντιστροφή των εννοιών, την θυματοποίηση και το επικοινωνιακό τρικ. Πάνω στο βωμό της εικόνας τους, θυσιάζονται δικηγόροι, δικαστές, δημοσιογράφοι, συγγενείς: όποιος τολμήσει να ισχυριστεί, πως είναι οι υπαίτιοι, οι θύτες, και όχι τα θύματα.

Η Δημοκρατία και το Κράτος Δικαίου μεθερμηνεύεται σε κράτος αδικίας, όπου ο ισχυρός μεταχειρίζεται όπως θέλει τις λέξεις και τις έννοιες, τις μετατρέπει στο αντίθετό τους, τις στρέφει ενάντια στους νόμιμους κατόχους τους.

Ο κλονισμός και η πολιτική φθορά της κυβέρνησης, σε συνδυασμό με την γεωπολιτική αστάθεια αλλά και τις έντονες αντιπαραθέσεις εντός της ελίτ της χώρας, την αναγκάζουν να κάνει άλμα προς τα μπρος, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να γλυτώσει από την λαϊκή τιμωρία. Έτσι, χρησιμοποιεί τους μηχανισμούς της δικαιοσύνης για να επέμβει στις συνειδήσεις, να δημιουργήσει εντυπώσεις και, κάποτε, να τρομοκρατήσει δικηγόρους, δικαστές, δημοσιογράφους αλλά και γονείς, ώστε να κρυφτεί το ψέμα.

Οι παραπάνω αιχμηρές ανακοινώσεις και η διαρκής αντίσταση στην παράδοση του δικαίου στα χέρια τους φανερώνουν ανοιχτά, πως το παιχνίδι της δικαιοσύνης ακόμα δεν έχει παιχτεί. Και σε αυτό θα πρέπει να αναζητηθούν οι αναγκαίες τομές, οι οποίες να αποτελέσουν αιχμηρά αιτήματα ενός ισχυρού και στιβαρού αντίπαλου στρατοπέδου της δικαιοσύνης.

Ένα πρώτο αίτημα δεν μπορεί να μην αφορά την ανώτατη δικαστική ηγεσία, τον διορισμό και το ανέλεγκτο της δράσης της. Οι Δικηγορικοί Σύλλογοι, με την κίνηση της πειθαρχικής διαδικασίας, έκαναν ένα πρώτο βήμα. Το ερώτημα παραμένει: για πόσο ακόμα η ανώτατη δικαστική ηγεσία θα διορίζεται, ώστε να ελέγχει σφιχτά το δικαστικό σώμα, αντί να εκλέγεται;